Het wolkje gaat haar eigen weg

Op een hele mooie zomerdag waren wij, wolkjes, aan een mooie blauwe hemel. Voortgestuwd door de wind, genietend van de lucht. Alle kleuren van de regenboog zagen we  beneden aan ons voorbij gaan. Wel honderd duizend. Langzaam aan werden we van strak wit, grijs en wit en zwart. Wat gebeurt er nu dachten de we? En verwonderd kijken we naar beneden. Grote druppels vallen naar beneden en weerspiegelen het landschap met alle kleuren. Een wolkje roept’? kijk nou dat ben ik’?:  Een druppel met een stier, een druppel met een kan koffie, een paard en een echte Belgische knol. Een druppel met een koets en een met een man met een fiets omhoog. Een druppel met een grote lach van een autistische jongen,een wachtkamer, een druppel met 2 lijken aan een touw, een druppel met wijze woorden, een druppel met een warme lach, school, een druppel met een dierbare herinnering .. vele druppels volgen. Het voelt goed roept het wolkje, het is oké. Alle druppels zijn omlaag gezweefd, ieder op zijn eigen manier en met zijn eigen betekenis, allemaal even waardevol.

Alle druppels zijn gevallen. We zijn nu allemaal  beneden. Weet je waar? Daar die prachtige plas. Een kindje komt met ons spelen, met een stokje roert ze ons nog eens lekker door elkaar. De ene druppel mengt zich met de andere druppel. Ik neem een stukje mee van jou druppel en jij van de mijne. De zon gaat schijnen, we voelen ons warm worden. We kijken omhoog. Langzaam zien we druppels opstijgen. Honderdduizend kleuren. De zon schijnt, andere wolkjes zweven naar beneden maar wij gaan omhoog. Kijk, de regenboog.

en zwart wit stukje van het ene wolkje, eigenlijk grijs is al boven. Gelukkig anders zou het wolkje niet weten hoe ze weer naar beneden moest. Nu is ze  weer boven,  ze heeft iets meegenomen en gedeeld met de andere wolkjes. Alle druppels zijn geraakt, beïnvloedt. Ook het ene wolkje. Maar we zijn nog steeds druppels.Maar ook wolk. Nu op dit moment stralend en blauw, helder en duidelijk.

De buitenste druppels de regenboog met honderdduizend kleuren,

Meer naar binnen zwart wit die wacht om samen naar beneden te zweven

De wachtkamer is leeg, de deur kraakt altijd, koffie kan iedereen zetten,

Andere druppels en ook die gaan weer mengen en delen en weer het ene wolkje worden

Het wolkje gaat haar eigen weg

Voortgeduwd door de wind

Spelend door het leven

Gedragen door alle druppels om je heen.

Er is geen begin

Er is geen einde

Alles is verbonden.Hey, ene wolkje , zullen we nog eens samen vallen, lekker spetteren, samen delen en weer warm worden en dan moe maar voldaan ons voort laten duwen?