Matrozen hijs de zeilen, we gaan weer op avontuur …

Er was eens een matroos die vanaf zijn vroege jaren zat te dromen dat de wereld veel groter moest zijn dan de kleine kamer waarin hij opgroeide. Toen hij eindelijk oud genoeg was om mee te mogen op een schip om zo de weide wereld te ontdekken straalde hij ook van oor tot oor. Eindelijk kon hij dat kleine kamertje achter zich laten.

Het schip vaarde van kleine naar grote steden, maar is zelfs ook een keer de grote oceaan overgestoken. Hier ging een nieuwe wereld voor de matroos over. Wat hij hier allemaal te zien kreeg. De mooiste eilanden en de prachtigste stranden.Ook de mensen waren zo anders.

Niet altijd zoals de matroos hoopte, maar hij genoot heel erg van al die nieuwigheden en al dat moois. De wereld ontdekken had hij altijd van gedroomd. Onderweg had de kapitein ook nog twee nieuwe matrozen aan boord gehaald. Van die beginnelingen die nog niets wisten over varen, andere werelden en mensen. Het  leuke en interessante eraan was, dat hij ze onder zijn hoede kreeg. Want dit vond ie prachtig. Hij mocht ze alles laten zien en mocht ze alles leren. Soms was dit ook wel een beetje vermoeiend, want hij moest ze ook daadwerkelijk alles leren. Die kleine nieuwelingen wisten ook echt niets. Maar dit gaf hem ook veel nieuwe inzichten en eigenlijk vond hij het prachtig. Hij vertelde ze ‘s avonds alle verhalen over de hele wereld die hij gezien had. Het was zo fijn om dit te kunnen delen. Dus hier haalde hij dan ook veel positieve energie uit.  Er ontstond zo ook een erg goede band tussen die drie. Dit groeide dan ook onmiskenbaar uit tot vriendschappen voor het leven.

Door het jarenlange varen had het schip ook wel wat te leiden gehad. En de kapitein besloot dat het tijd was om het schip naar het dok te brengen. Daar het dok in de thuishaven is, was de matroos hier niet echt blij mee. Het dok is namelijk een lelijke plek. Maar misschien wel een goede plek om even uit te rusten. Nu moest hij ook nog voor die nieuwelingen zorgen. Maar ja, echte vrienden laat je nooit meer alleen.. Tot op een mooie zonnige morgen hij in de haven arriveerde en de kapitein al bij het schip zag staan. Hij rende ernaar toe, maar toen hij dichterbij kwam, zag hij dat de kapitein hem serieus aankeek. Hij vroeg: ‘kapitein, is er iets?

Ja, zei de kapitein, ik ben te oud om nog mee te gaan. Eigenlijk heb ik je ook alles al geleerd wat ik weet. Van mij heb je toch alleen maar last en je bent er helemaal klaar voor om dit alleen te doen met de jonkies. Plotseling haalde hij een koraal naar boven en zei: Swisssssss ‘dit is de sleutel van de zeven zeeën, zie je het voor je Willem’? En toen was alles anders! Willem zag zich als kapitein van zijn schip, haalde diep adem en riep: ‘Matrozen hijs de zeilen, we gaan weer op avontuur…

Van Michael voor Nellouk