Case J. versus spinnen

J. is al jaren mijn buurvrouw. Het is een vlotte vrolijke meid en als we elkaar treffen babbelen we rustig een half uur over van alles en nog veel meer. In die gesprekken is al meerdere keren naar voren gekomen dat ze bang is voor spinnen. Het is zelfs een keer voorgekomen dat ze me belde toen er een spin onder haar bed zat. Er was niemand anders in de buurt en ze was helemaal in paniek en vroeg of ik wilde helpen. Ik heb toen die spin opgespoord en naar de andere wereld geholpen. Maar zelfs de aanblik van de dode spin was teveel voor haar. Sinds ik met NLP bezig ben weet ik dat iemand op een vrij eenvoudige manier van zo’n verlammende angst verlost kan worden. Ik heb haar dan ook enige tijd geleden verteld dat ik graag wilde oefenen en dat als ze van die spinnenangst af wilde ze gerust contact met me op mocht nemen. Toen we elkaar een aantal weken later weer tegenkwamen gaf ze aan dat ze inderdaad graag een keer langs zou komen en kwam ook direct met een lijstje met data. We hebben een afspraak gemaakt en daarbij heb ik haar gelijk gevraagd om in de tussentijd na te gaan wanneer het is begonnen en wat die angst haar opleverde?

Gisteren was het dan zover. Na eerst even over koetjes en kalfjes te hebben gepraat en rustig mijn rapport had opgebouwd om ervoor te zorgen dat ze zich echt op haar gemak voelde heb ik haar gevraagd waarvoor ze bij mij was en wat ze wilde bereiken. J. wilde zo snel mogelijk (tijdspecifiek) van haar angst voor spinnen af, ze wilde volledige bewegingsvrijheid voelen (positieve formulering). Ze kon ook niet begrijpen waarom ze daar zo bang voor was. Het zijn tenslotte maar hele kleine beestjes die zelfs heel nuttig zijn omdat ze muggen opeten en zo. Bij uitvragen van de oorsprong bleek dat haar moeder toen ze in verwachting was van haar een keer ontzettend is geschrokken van een spin en J. dacht dat het dus in haar genen zat. Ik heb gevraagd of haar moeder ook of nog steeds bang is voor spinnen en dat het wellicht mogelijk is dat J. dit onbewust van haar heeft overgenomen. Ze bevestigde dit. Maar ook vertelde ze me dat ze als vierjarige de hele buurt bij elkaar geschreeuwd had toen er een spin over haar arm liep en dat haar grootste angst is dat er een spin over haar lijf kruipt. Ik heb haar laten vertellen wat er gebeurt als ze een spin ziet. Ze gaf aan dat dit verschilt van waar de spin zit. In de hoek van de kamer is niet zo erg als onder haar bed. Ze wil kunnen zien waar de spin naartoe gaat. De heftigste reactie is dat haar hart op hol slaat, ze vreselijk begint te gillen en van zich af begint te slaan (zintuiglijke specificatie). Terwijl ze dit vertelde maakte ze ook heftige armgebaren. Eén keer heeft ze zelfs bruut iemand als schild voor zich getrokken. Dit was een prima aanknopingspunt om de ecologie te checken. Ze blijkt er ook mee geplaagd te worden. J. geeft aan dat het voor haar omgeving geen nadelige gevolgen heeft en zegt zelfs dat zij er geen moeite mee zal hebben om spinnen op te ruimen als ze daar geen angst meer voor heeft, aangezien haar vriend ook niet dol is op deze diersoort. En dat anderen haar er niet meer mee kunnen plagen ziet ze alleen maar een pluspunt. Het enige wat ik nog niet echt naar boven had gekregen was de positieve intentie. Door  te upchunken kwam naar voren dat die angst haar adrenaline en daarmee energie/kracht gaf. Met lateraal chuncken bleek dat ze dit ook door bijvoorbeeld hardlopen kon realiseren en dat dit haar ook rust gaf. Ik liet J. zich in gedachten voorstellen dat ze bij het zien van een spin in gedachten eerst ging hardlopen. Ik zag haar houding direct ontspannen. Door het toepassen van Milton-taal heb ik haar vervolgens aangegeven dat ze zelf de keuze heeft om te bepalen of ze bang is voor spinnen of niet (onder eigen controle). Om bij J. alles even te laten bezinken en voor mezelf te bepalen welke interventie ik het beste zou kunnen toepassen heb ik het gespreksonderwerp subtiel verandert en zo de aandacht van de spinnenangst afgebracht. Na enkele minuten heb ik voorgesteld om een oefening te doen en na afloop hiervan te bespreken wat het resultaat hiervan was. Ik heb J. door de Solution Circle heen geleid, waarbij ik ook weer de Miltontaal heb gebruikt. Eerst heb ik haar op het probleem laten staan, vervolgens heb ik haar in de eerste ronde Vastbeslotenheid (ik wil van die angst af), Bekwaamheid (ik kan het), Opgeluchtheid (ik heb volledige bewegingsvrijheid) en Onverschilligheid (spinnen doen mij niks) op laten roepen en dit met een sliding anchor vastgelegd. Vervolgens heb ik bij J. in de tweede ronde die afzonderlijke gevoelens gestapeld en haar op het probleem laten staan. Tijdens deze interventie veranderden haar houding en gezichtsuitdrukking van verstijfd naar een ontspannen staat. Als laatste heb ik verteld dat er een gigantische kruisspin op het blad Probleem zat en vroeg haar er overheen te stappen. Dit ging zonder problemen. J. constateerde dat ze inderdaad geen angst meer voelde voor kleine spinnen, maar dat ze voor grote kruisspinnen toch nog wel bang was. Ik stelde voor om even naar buiten te gaan om te kijken of we een spin konden vinden, zodat we gelijk de proef op de som konden nemen (future pace) . Zo gezegd, zo gedaan… Bij het observeren van J. zag ik dat ze totaal ontspannen was. Maar er was geen spin te vinden, dus gingen we maar weer terug naar de warme huiskamer. Eenmaal terug gaf J. aan dat ze ook van de angst voor die kruisspinnen af wilde. Het leek mij dat Fast Phobia een goede interventie zou kunnen zijn om op dit stuk resultaat te boeken. Ik vroeg haar of ze misschien de film van Harry Potter had gezien waarin al die spinnen voorkomen, maar dat was niet het geval. Ik vertelde haar dat ik haar in gedachten in een bioscoop naar haar eigen film wilde laten kijken en dat ik haar tijdens deze oefening hierin zou begeleiden en dat ik verwachtte dat ze daarna van die angst voor kruisspinnen zou zijn verlost. J. vond het wel een beetje eng en ik heb gezegd dat zijzelf bepaalde of we dit wel of niet zouden doen. Ik heb vervolgens uitgelegd dat ik er eerst voor wilde zorgen dat ze zich veilig en volledig ontspannen zou voelen, dat ik al die tijd gewoon naast haar zou blijven zitten en dat ik het veiligheidsanker gedurende de hele oefening ook bij haar zou activeren. Dit was blijkbaar wat ze nodig had, want ze gaf aan dat dat anker op haar onderarm mocht. Ik heb haar met Milton-taal door deze oefening begeleid en daarbij continue gekalibreerd. Bij het terugdraaien van de film gebruikte ik een flinke RAKATAKATAKATAAK-uitroep. Na afloop vertelde J. dat ze daardoor helemaal geen beelden meer kon oproepen van de film. Dat was natuurlijk ook de bedoeling, maar was ze nu van de angst van spinnen af? J. voelde geen angst meer, maar er was geen spin in de buurt om het te kunnen testen. Ze kon niet begrijpen dat we binnen een uur bereikt hadden wat zijzelf in de afgelopen 28 jaar niet voor elkaar had gekregen. Tja… Mijn antwoord hierop: Vraag niet hoe het kan, maar geniet van het resultaat! We hebben nog even rustig zitten babbelen over van alles en toen ging ze er weer vandoor. En ja hoor, de future pace hing aan de binnenkant van mijn voordeur: een spin. Ik heb een A4-tje gepakt, dit aan J. overhandigd en haar uitgenodigd om te proberen wat ze aandurfde. Toen ze het papiertje tegen de spin hield viel die op de grond en sprong J. een meter naar achteren. Nadat ik de spin weer gelokaliseerd had heb ik haar nogmaals de gelegenheid gegeven om de spin met het papiertje over de drempel te zetten. En… ze heeft het gedaan!! De mengeling van ongeloof, trots en opluchting die door J. heen ging kon ze met moeite onder woorden brengen. Missie geslaagd. J J J Wel heb ik J. gevraagd om me op de hoogte te houden en gezegd dat een vervolgsessie altijd mogelijk is als mocht blijken dat ze die spinnenangst nog niet voldoende kwijt is.