De appelplukker

Beste Bas, Ben,
De afgelopen weken ben ik in uptime, maak ik
rapport met mijn omgeving, match en mismatch ik bij het leven, heb een
moeilijk gesprek gevoerd op het gemeentehuis met o.a. een verzameling
overburen betreffende een geluidswal die wij hebben laten aanleggen en
inmiddels tweemaal in de rechtszaal behandelt is en heb een metafoor
voor Jan T. gemaakt. Bijgaand ontvangen jullie deze en ben ik
benieuwd naar jullie reactie.

De appelplukker fietst, via de Dorpstraat, het Julianaplein en de Heerenallee naar het Wilgenpad. Aan het eind gaat hij links door het grote smeedijzeren hek met roestige scharnieren en meldt zich bij de fruitteler. Het is nog vroeg en frisjes. Hij loopt via de perenbomen naar zijn deel van de boomgaard met de appelbomen. Ze zijn nieuw, allemaal struikstammetjes. Ze zijn in de plaats gekomen van de echte bomen. Dat waren mooie bomen, niet van die kleine struikjes, maar echte bomen. Vol beladen met appels. Jonge, nog groenige appels en prachtige grote rode rijpe appels. De mooiste boom stond midden in de boomgaard. Een rechte, trotse stam met grote uitwaaierende takken, boordevol met de mooiste appels. Een echte bolle boom. Maar geen gemakkelijke boom. Een boom met hoge eisen. Op tijd voldoende water en mest, geen onkruid bij de stam en geen stof op zijn appels. Voorzichtig met de takken en zo nu en dan een vriendelijk woord. De appelplukker wist precies wanneer de boom wat wilde en werd beloond met een rijke oogst. Maar de grote bomen waren volgens de teler te arbeidsintensief en zijn allemaal vervangen.
Hij stopt op de plaats van de bolle boom en kijkt bedroeft naar de kale plek. In gedachten stapt hij langzaam voort. Hij twijfelt, hoe nu verder zonder zijn boom. Hij kon de mooiste appels laten groeien. Hij begreep de boom. Hij begreep dat de boom teruggaf wat ie ontving. Hij is zorgzaam en heeft gevoel. Hoe nu verder? De appelplukker kijkt treurig naar de struikstammetjes met gif groene en fel rode appeltjes en schud zijn hoofd. Hij schrikt op als een zwarte kraai met veel gekrijs tussen de appeltjes opvliegt. Hij kijkt de kraai na en ziet een onverwacht landschap. Nu de grote bomen weg zijn, kijkt hij eenvoudig over de nieuwe aanplant heen en ervaart een wijds uitzicht. Het Wilgenpad blijkt helemaal niet te eindigen bij de boomgaard maar vervolgt rechts zijn hobbelige weg langs de met rietpluimen begroeide sloot. Hij volgt het pad met zijn blik, langs prachtige, vers geploegde, akkers, onbekende boomgaarden en nog onbewerkte velden. Het wilde gras wuift zachtjes in de wind en de eerste zonnestralen kleuren het met mooie gouden tinten. De appelplukker gaat op zijn tenen staan en strekt zich helemaal. Het pad kronkelt oneindig verder. Hij voelt zich fantastisch. Het pad stopt niet, maar leidt tot voorbij de horizon. Resoluut draait hij zich om en met ferme stappen gaat hij op weg. Hij is leergierig en wil zijn horizon verbreden. Er zijn altijd nieuwe mogelijkheden. Hij heeft meer vaardigheden dan hij dacht. Hij gaat op ontdekkingsreis, op weg naar een nieuwe omgeving.