Een vaas die vertelt

Voor Trudy
Voor Trudy een universele herkader van het begrip ‘˜veranderen’ zoals beschreven in ‘NLP Practitioner Opleiding September 2005’? van Ravisie: ‘Het Chinese karakter voor veranderen bestaat uit twee samenhangende tekens. Het eerste betekent ‘˜potentieel gevaar’ en het tweede betekent ‘˜verborgen kans’.’? De bijbehorende metafoor voor veranderen vond ik in een van de verhalen uit het boek van Erick Kaniok ‘Sleutels tot het hart’?. Het verhaal draagt de titel ‘Een vaas die vertelt’?.

Een vaas stond tussen een heleboel andere vazen, bekers en schalen. Op een dag vertelde ze haar levensverhaal, zonder te weten of de anderen haar wel konden verstaan.

‘˜Eerst,’ zei ze, ‘˜was ik een deel van de aarde. Ik was gelukkig en tevreden. Maar op een dag kwam er een man met een schep die me scheidde van de aarde. Dat deed pijn, heel erg pijn. Hij nam me mee en gooide me in de hoek van een grote ruimte.

Ik dacht: nu zal ik wel met rust gelaten worden, maar daarin vergiste ik me.

De volgende dag, heel vroeg in de morgen, kwam de man terug met een grote hamer in zijn had en verpulverde me. Maar toen ik tot poeder was geslagen kreeg ik weer hoop.

Nu zal ik wel met rust gelaten worden, dacht ik.

Maar nee. De volgende dag werd ik vermengd met water en gekneed.

Toen die kwelling voorbij was dacht ik: nu zal ik rust kennen.

Maar ik vergiste me weer. Het leek wel of er nooit een einde zou komen aan mijn lijden. Ik werd op een schijf gelegd en met razende snelheid rondgedraaid, twee handen grepen me vast en stompten en sloegen en knepen me: het deed verschrikkelijk pijn.

Zo werd ik tot een vaas gevormd. Toen ik eindelijk met rust gelaten werd, dacht dat het leed nu toch wel geleden was. Maar het werd nog erger. Elke dag werd ik naar buiten gebracht en blootgesteld aan de stekende stralen van de hete zon. Ik droogde volledig uit, en toen kwam het allerergste: ik werd in een gloeiendhete oven gezet. De pijn die ik toen onderging is nauwelijks te beschrijven. Ik dacht: erger kan het niet meer worden. Maar, helaas.

Ik werd naar de markt gebracht. Mensen pakten me op, beklopten me en keken of er niet ergens een gaatje in jij zat.

Toen kwam er een man met een wonderlijke, zachte glimlach. Hij kocht mij en nam me mee naar zijn huis. Hij gaf me water en dat gaf me het gevoel alsof ik opnieuw geboren werd. Toen zette hij een roos in mij. En vanaf dat moment kan ik praten.’

Wendy, Oktober 2005