Het zand van de tijd

(ingesproken tekst)

Ga er even voor zitten, ontspan en misschien willen je ogen sluiten. En als je je zo ontspant, stel jezelf dan eens de vraag. Wat is tijd? Wat is het nu? Wat is het verleden, waar blijft de dag van gisteren en waar is de toekomst?? Waar is morgen, waar is overmorgen en waar is de dag daarna?

Waar blijft toch de tijd? En als je zo zit te luisteren naar de klank van mijn stem ben je nieuwsgierig naar wat er gaat komen, toch?
In een groot bos hier ver vandaan. Hoewel, ver, zo ver was het nu ook weer niet woont een wijze oude uil.
De uil wordt door alle dieren in het grote donkere bos als heel wijs beschouwd, omdat hij heel, heel weinig zegt.
Het bos waar de uil woont is heel gemakkelijk te vinden. Je gaat hier rechtdoor, linksaf, nog klein stukje rechtdoor en dan kom je in het bos waar de uil woont.
En nu je daar zo staat aan de rand van het bos, ziet het er toch een beetje donker en eng uit, nietwaar.
Maar wees niet bang, want als je goed kijkt naar de kleuren van het bos en je luistert naar de geluiden die je hoort, dan valt het best wel mee.
En als je goed luistert dan hoor je de geluiden van al die tevreden dieren.
Dat komt natuurlijk door de uil! De uil die vooral luistert en heel weinig zegt.
En als hij wat zegt dan is het vol van wijsheid!
En als je de weg wilt weten, en dat wil je, naar het huis van de uil.
Vraag het aan de merel, het konijn, de eekhoorn, het everzwijn .het maakt niet uit wie je het vraagt. Alle dieren weten waar de uil woont. Alle dieren hebben waardering en respect voor de oude wijze uil.
Hier rechtdoor over dit bospad, kan niet missen kraait de kraai.
En op je gemak, en toch een beetje spannend wandel je naar het huis van de uil.
En kijk daar zie je hem zitten in zijn prachtige huis in de oude eikeboom.
Ja daar boven in de boom tussen de groene bladeren.

En terwijl je nog verder ontspant ben je nog steeds geïnteresseerd
Zit je misschien op een boomstronk of lig je op het zachte mos. En de bomen laten juist voldoende zonnestralen door om de heerlijke warmte te voelen. En ruik eens al die fijne bosgeuren als je je zo ontspant genietend van de omgeving.

En ik vraag je te luisteren naar het volgende verhaal.
Daar boven in de eikenboom in dat prachtige huis van wel misschien 100 of misschien wel 200 jaar oud woont de oude wijze uil. In zijn huis bewaard de uil zijn meest gewaardeerde schat en bezit; een grote zandloper. Een zandloper die bijna net zo groot is als hijzelf, die hij heeft gevonden in een oude verlaten boerderij.
De oude uil houdt ervan te zien hoe de zandkorreltjes zich verplaatsen en zo kan hij urenlang
peinzen over de tijd. Waarom gaat de tijd soms zo langzaam en soms zo snel. Wie heeft als eerst geleerd om de tijd te meten.
Deze en vele andere vragen houden hem vrijwel constant bezig.
Zittend op zijn veranda, van waaruit hij mooi kan uitzien over het bos, kijkt hij van tijd tot tijd naar binnen. Hij kijkt dan naar zijn zandloper om, terwijl het maanlicht erover valt, vast te stellen hoeveel van de nacht hem nog rest. Van tijd tot tijd laat hij zijn roep weerklinken in de nachtelijke stilte van het bos, zoals ook de oude stadsomroeper het verstrijken van de tijd aankondigde.
Op een nacht werd de uil bezocht door een jonge uil, die pas onlangs, nog niet zo lang geleden in de buurt was komen wonen.
De jonge uil merkte op dat de oude uil veel tijd besteed aan het verstrijken van de tijd.
Hij vroeg: Waarom? Wat is zo belangrijk aan de tijd.
De oude uil keek peinzend naar de jonge uil, hij was onder de indruk van zo ‘n
goede vraag gesteld door zo’n jonge uil. Maar het dilemma wat de uil vooral bezighield was dit: Hoe slim is de jonge uil; hoeveel van de volledige waarheid kan hij aan;
hoe diepgaand moet het antwoord zijn dat ik hem geef.

Hij besloot dat de jonge uil wel een behoorlijk zwaar antwoord zou kunnen bevatten.
De oude uil haalde diep adem en zei; Verwar het zand in de zandloper niet met de tijd.
Alleen een metafoor voor tijd en tijd is alleen een metafoor voor ervaringen in het leven. Het zand op de bodem vertegenwoordigt het verleden. Het is dood en voorbij.
De zandkorreltjes die nu vallen vertegenwoordigen het heden, het is levend en werkelijk. Het zand in de top symboliseert de verwachtingen naar de toekomst.
De korreltjes die het heden aangeven zijn geringer in aantal dan die van het verleden of de toekomst, maar het heden is veel belangrijker.
Ze vertegenwoordigen leven, adem en realiteit.
Begrijp je het tot dusverre, vroeg de oude uil aan de jonge uil..
Ja, zei de jonge uil, ik denk het wel, gaat u verder.
Jouw kijk op de tijd zou zeer wel een weerspiegeling kunnen zijn van hoe
jij naar jezelf kijkt, vervolgde de uil.
Hoe jij je tijd besteedt, kan een manier zijn om jezelf te ontdekken.
Hoe je tijd verloren laat gaan, kan aangeven hoe je jezelf bedriegt
Maar het meest belangrijke, waarschuwde de wijze oude vogel,
is om te zien dat de zandloper elk uur wordt omgekeerd.
Het verleden wordt de toekomst, maar de korreltjes vallen geen
tweede keer hetzelfde.
En, vroeg de jonge uil; nou en? Wat is daaraan zo belangwekkend.
Simpel, zie de oudere vogel. Maak je geen zorgen over de toekomst,
vaak vind je de toekomst opgenomen in het verleden.
Treur niet om het verleden. Het kan keer op keer gevonden worden en zelfs
herschapen in de toekomst, zolang je de zandkorreltjes toestaat vrijelijk te vallen.

De jonge uil dacht een lange tijd na. Dus wat u zegt, reageerde hij ten lange leste;
is dat we onszelf in komen en gaan zullen blijven ontmoeten?
Ik weet het niet, zei de wijze oude uil. Wat denk je er zelf van??