De beuk en de uil

De afgelopen weken heb ik nogal opgezien tegen het schrijven van een
metafoor. Ik bleek moeite te hebben met het inleven want ik verwarde
soms mijn frustratie over L.’ ongewenste gedrag bij een bepaald
‘probleem’ met zíjn wens om z’n gedrag te veranderen. Toch zal het
vooral mijn eigen perfectionisme zijn dat me parten heeft gespeeld. NLP
heeft mij zeer zeker geholpen in die zin dat ik toch ben begonnen te
schrijven en geloof me, dat is een hele verandering t.o.v. mijn periode
voor NLP! Met mijn eerste twee verhalen liep ik vast, had natuurlijk
kunnen mailen maar wilde eerst op eigen kracht proberen te varen. Met
ontspannen vooraf en met stap voor stap te werken, ging het beter en
kreeg ik ook meer inspiratie. Nu heeft mijn derde poging wel een einde
gekregen en ik hoop dat deze mail nog op tijd komt om feedback hierop
te krijgen.
Hartelijke groeten,
Jutta

N.a.v. het probleem van L.: irritatie bij het zien van stapels papier en tijdschriften die  in huis rondslingeren:

De beuk en de uil

In
het prachtige coulissenlandschap, aan de rand van het bos, stond een
grote rode beuk, de kruin naar de zon gericht. Door zijn enorme hoogte
kon hij de wereld om hem heen goed overzien. En al was hij nog niet zo
heel oud, hij genoot het vertrouwen van veel planten en dieren in zijn
omgeving. Hij bezat namelijk een bijzondere mate van wijsheid, dacht
veel na over het leven en was anderen graag tot steun. Zo voorzag hij
met zijn reusachtige bladerdek kleinere bomen en planten van voldoende
schaduw, bood hij vogels bescherming tegen al te harde regenstralen,
liet hij een oude uil wonen in zijn stam, en zorgden zijn enorme takken
voor een stevige ondergrond voor veel vogels en andere dieren. Zelf
hechtte de ordentelijke beuk zeer aan het panoramische uitzicht dat hij
had, en genoot als geen ander van het rustige, schilderachtige
landschap waarvan hijzelf deel uitmaakte.

Toch waren er momenten
in het leven van de wijze beuk die hem tot razernij brachten. Vooral
als de wind de kop weer opstak, de herfst alle bladeren liet dwarrelen
en de aarde bezaaid raakte met afgevallen blad, takken en de vele veren
van vogels in de rui. Dan raakte de beuk eerst geïrriteerd om
vervolgens in woede te ontsteken vanwege de chaos die hij overal zag.
Hij schold dan op elke windvlaag die zich aandiende en iedere hagelbui
die hem het zicht ontnam.

Eind november was het weer zover: een
zacht briesje veranderde in een harde wind die begon aan te zwellen tot
een niets ontziende storm. De beuk maakte zich bozer en bozer om de
rondvliegende takken en de troep ronddwarrelende blaadjes, die voor
wanorde op de paden zorgden. Van kwaadheid begon hij te trillen en te
stampvoeten, waardoor zelfs een van zijn reusachtige wortels loskwam
van de aarde. Net op het moment dat de storm ging liggen, hoorde hij
een diepe stem vanuit zijn binnenste: ‘Luister eens…’ De beuk bleef
van schrik stokstijf staan. Hij was helemaal vergeten dat de oude wijze
uil in zijn stam woonde en schaamde zich een beetje. Hij kende de uil
al sinds hij een beukenootje was en keek nogal tegen hem op.

‘Weet
je’, klonk de oude wijze uil, ‘ik ken je al zolang, maar zo boos als nu
heb ik je nog nooit gezien. Als je eens naar je voeten kijkt, zie je
dat je wortels zelfs loskomen van de aarde.’ De beuk keek omlaag en
schrok zichtbaar. ‘Iedere herfst’, ging de uil verder, ‘maak jij je
weer boos om de chaos die de wind en het seizoen teweegbrengen. Maar je
zou ook iets anders kunnen doen. Als je nu je ogen sluit, en je voeten
goed in de grond voelt staan, kun je misschien een ander beeld
oproepen. Stel je eens een rustig, schilderachtig landschap voor, met
prachtige herfstkleuren. Wat doet dat met je, van welke kleuren houd
jij het meest?’ De beuk vroeg zich niet af waarom, hij deed gewoon wat
de oude wijze uil zei en voelde zich al wat rustiger worden. De uil
vervolgde: ‘Stel je eens voor, de insecten op de grond overleven de
winter, en de meeste afgevallen bladeren, ook die van jou, dragen daar,
geholpen door de wind, toe bij.’ De beuk rechtte zijn rug en voelde
zich een beetje trots worden omdat hij anderen zo behulpzaam was. ‘Als
je stil bent kun je het zachte geruis van de wind horen. Probeer maar
eens een paar keer diep adem te halen.’ Dat deed de beuk, en hij voelde
zich nu heerlijk ontspannen. Plotseling werd hij heel blij van binnen
want een zacht briesje deed zijn takken wiegen en dat bezorgde hem een
prettig gevoel. Hij opende zijn ogen en zag nu ook de prachtige kleuren
waarover de uil had gesproken. De beuk merkte dat hij hiervan kon
genieten, ondanks het drukke en rommelige landschap, en hij bekeek de
wind en de herfst ineens met heel andere ogen. Nu wist hij dus hoe hij
zijn kalmte kon bewaren in die chaos van dwarrelende blaadjes, vallende
takken en zwevende veertjes van vogels in de rui…