Er kwam een mooie jonge vrouw in mijn praktijk

Hoi Ben
Nou dat is mooi, hieperdepiep ik ben een master, ik ben nog lang niet
klaar, nu heb ik de smaak te pakken nu ga ik ook NHR doen en Pattterns
of physical transformation leren, een waar nlp monster.
Ik had nog een nlp case, die ik nog wel wist dus die heb ik
uitgeschreven.
Wel een echt verhaal!

Er kwam een mooie jonge vrouw in mijn praktijk, met mooie ogen , en een vermoeide indruk.
Ze vertelde dat ze in december voor het eerst een zware epileptische aanval had gehad. Ze was aan het werk in het BEatrixtheatr achter de bar en viel plots op de grond waar ze heftig schokkend bleef liggen, niet wetend wat er aan de hand was. De ambulance werd gebeld en ze voelde hoe ze door de ambulance broeders aan een infuus werd gelegd en ze zag hoe ze op een brancard het beatrix gebouw werd uitgedragen en de ambulance in. De ambulance was knalgeel en ze hadden het licht in de ambulance uitgedaan omdat ze last had van het licht. Terwijl ze de deuren dichtdeden hoorde ze hoe de sirene’s begonnen te loeien, en ze voelde zag in het donker hoe ze wegreedde en ze voelde dat ze in paniek was. In het ziekenhuis bleek dat ze epiliepsie heeft en de volgende dag mocht ze weer naar huis.
Sindsdien werd ze helemaal niet goed en begon te huilen en te bibberen en verstarde ze , en verwijdde haar pupillen als ze de kleur knalgeel zag , een ambulance sirene hoorde of een ambulance of brancard zag.

Vervolgens vroeg iik of ze zou willen dat het beter werd en dat wilde ze. Dus terwijl ze haar ogen sloot vroeg ik of ze zich helemaal geweldig ontspannen kon voelen, nou had ik al eerder een glimlach geankerd op haar rechterschouder dus ik ankerde dat geweldige gevoel dat ze aan het maken was op haar rechterschouder. Ik zag hoe haar schouders zich ontspanden en hoe haar gezichtsspieren ontspanden en er een zachte glimlach op haar gezicht verscheen,en ik vroeg haar of ze iets zag en ze zag een groen grasveld waar ze in de zomer altijd op lag om een beetje te lezen , en ik vroeg haar om te associeren, de kleuren intenser te maken, dat geweldige rustige gevoel te voelen en de geluiden zo te maken dat ze haar nog meer ontspanden. Toen heb ik haar gebreakstate en nam ik nog een kopje thee. Vervolgens vroeg ik haar om dat beeld van de ambulance erbij te pakken terwijl ze zich ontspande , ze pakte het beeld en kon precies beschrijven dat het donker was en dat ze paniek voelde hoog bij haar hart en dat het spinde in haar hoofd en de beelden warin in kleur panoramisch en geassocieerd. Ik liet haar dissociëren, een frame om het beeld heen zetten. Het beeld vervagen. Het geluid liet ik haar vervagen en toen ik deze staat ook goed had geankerd op haar bovenarm heb ik ze gecollapsed. Waarbij ik kon zien dat ze eerst vertrok en toen ontspande. Sindsdien heeft ze helemaal geen last meer van sirene’s of ambulance of knalgeel.

26 januari 2007, Kate van Loon ©