Enkele weken geleden had ik het vierde blok van mijn coachtraining

Enkele weken geleden had ik het vierde blok van mijn coachtraining.

In de drie voorafgaande blokken was de setting, wie met wie optrekt, oefent, borrelt etc. duidelijk bepaalt. Functie’s, woonplaats, kledingstijl, etc. waren criteria waarop men elkaar vond. Net vers terug uit Portugal als NLP practitioner heb ik tijdens het eerste blok (congruent) mijn nieuw verworven waarden proberen uit te dragen. Vooral rust en loslaten zijn voor mij nieuw verworven. Hier was dus voor mij het loslaten van de hokjesgeest en vanuit rapport contact maken met iedereen mijn opdracht. Vanuit rust het goed vinden wat gebeurt en wat mensen doen en niet oordelen. Daardoor ben ik het eerste blok door een enkeling als een ‘rare’? betiteld. Oké, het is zoals het is.

Omdat ik met iedereen aansluiting heb gezocht ben ik geaccepteerd zoals ik ben.
Eén van de medecursisten heeft drie blokken lang de meesten van ons met haar betweterigheid redelijk geïrriteerd. Het vierde blok ben ik met haar meegereden naar onze leslocatie en door hetgeen ze me vertelde over haar leven werd me redelijk duidelijk welke drijfveer achter haar betweterigheid zit. Gedurende de dag werd haar betweterigheid haar een paar keer tijdens het oefenen bijzonder verweten en gaande weg werd ze hier steeds emotioneler onder.
In het half uur dat zit tussen einde les en diner hebben we samen in de serre gezeten en gaf ze aan te willen stoppen met de training.
Door middel van subtiel de logische niveaus te doorvragen werden haar een paar dingen heel duidelijk en vroeg ze me of ik vanuit NLP ‘iets’? met haar zou kunnen doen zodat ze verder zou kunnen.
Ik heb toen de spatial reframe interventie met haar gedaan. Tijdens het praten met haar deel betweterigheid barstte ze in huilen uit en kwam er een doorbraak. Toen het deel zorgeloosheid opkwam werden haar gelaatstrekken veel zachter, haar zithouding veranderde en zelfs haar stem werd anders.
Ze was me achteraf heel dankbaar voor de inzichten die het haar hadden opgeleverd. Voor mij was het leerzaam om te zien wat de volgende dag zou gebeuren.

De volgende dag was haar vrolijke, zorgeloze kant duidelijk meer aanwezig. Ze gaf soms een antwoord en zei dan verwonderd, pratend tegen zichzelf, goh, dat ik dat zeg. Aan het einde van de dag kreeg ze in de plenaire feedback ronde een compliment van de trainster over haar gedrag. Ze werd geprezen voor haar zachtheid en vrolijkheid. Ze vertelde dat dit te danken was aan mijn interventie oefening.

P.s. Helaas is de trainster niet zo NLP minded dat ze het kon opbrengen om dieper op mijn interventie oefening in te gaan. Maar ja, het is zo als het is.

Desiree december 2006