Frederik

Frederik is een grote eter.
Echt een veelvraat.
Hij knabbelt aan de groene blaadjes, elke dag opnieuw. Het is zijn uitdaging om zo veel mogelijk te eten.
Hij kan het ook goed en daar is hij trots op.
Dan op een dag gebeurt er wat hij nooit had gedacht: hij wordt er misselijk van. Met een beetje schaamte moet hij toegeven dat hij er helemaal de buik van vol heeft! En dat nog wel voor een rups! Steeds maar dat eten, steeds maar die blaadjes. Bah. Is dit nou alles? Dit is niet wat hij nog langer wil.
Het onrustige gevoel wordt steeds duidelijker. Hij weet het opeens heel zeker: hij wil niet langer een eet-rups zijn, nee, hij wil vrij zijn.’Frederik, de vrije- rups’ dat voelt goed! Als vrije rups wil hij zijn liefde en energie doorgeven aan een ieder die het nodig heeft. Dát is zijn droom!

Hij krijgt wat vage visioenen over gefladder en bloemen en mooie kleuren en daardoor begint het te stromen in zijn kleine rupsenlijf, hij voelt zich blij en zelfbewust en vol vertrouwen . Frederik neemt een ferm besluit. De groene blaadjes (die hem ondertussen de strot uit komen) zal hij achter zich laten en hij zal helemaal naar boven klimmen tot hij heel hoog in de boom zit. Daar heb je vast een fantastisch uitzicht! Daar zal hij helemaal tot zijn recht komen als vrije rups!
Frederik weet dat het een pittig tochtje gaat worden, hij heeft nu eenmaal geen ijzersterke conditie, maar dat mag de pret niet drukken.
Hij laat z’n vachtje groeien (dat past beter bij z’n nieuwe image) en vol goede moed begint hij aan de weg naar boven.
Oei, wat valt dat tegen. Het is veel verder dan hij had gedacht! Bovendien komt hij priktakken tegen en vogels die op hem loeren en hij heeft veel pauzes nodig om weer op adem te komen. Soms bekruipt hem zelfs het idee om zich maar weer om te keren, maar hij kan niet meer terug, hij weet de weg niet meer naar zijn oude tak en bovendien zitten er vast al nieuwe rupsen op zijn blaadjes.
Eindelijk bereikt hij de top van de boom! Hé, hé, nu kan zijn nieuwe leven beginnen.
Het uitzicht is inderdaad best mooi, maar zo hoog in de boom waait het wel erg hard. Frederik wordt een beetje angstig. Straks waait hij nog uit de boom! En wat is het hier eigenlijk kaal! Helemaal niet gezellig of zo. Net of de bovenste takken bijna geen blaadjes hebben. Stiekem verlangt Frederik een beetje naar vroeger.
‘˜Wat ben ik toch een mislukte ‘˜vrije-rups’, In plaats van me vrij te voelen, voel ik me teleurgesteld en angstig en vooral moe. Al m’n voeten doen zeer, m’n vacht is vies en dof, m’n buik voelt nog steeds wat misselijk en ik kan helemaal niet genieten van het mooie uitzicht.’
Frederik de rups zoekt een holletje in de stam en zucht eens héél diep.
De volgende ochtend, als hij wakker wordt, merkt hij dat er iets aan het veranderen is. Help, wat nu weer! Hij kan zich haast niet bewegen. Hij doet vreselijk zijn best om zich vrij te voelen, maar hij krijgt het steeds benauwder. Het enige dat hij nu nog kan doen is rustig blijven zitten en niet meer z’n best doen, voor niks meer. Frederik voelt zich opeens zo moe dat hij wel dagen achter elkaar zou kunnen slapen, maar ja, dat kán toch niet! Dan komt er niets terecht van al zijn mooie plannen. Hoe kan hij dan ooit een goede ‘˜vrije-rups’ worden? Hij moet nog zoveel beslissingen nemen, er moet nog zoveel werk verzet worden. Frederik wil alles goed voor elkaar hebben voordat hij zijn nieuwe naambordje op kan hangen. De paniek kruipt hem naar de keel.
.Dan wordt het helemaal donker om hem heen. Hij probeert eerst nog uit zijn coconnetje te komen, maar uiteindelijk merkt Frederik hoe heerlijk het is dat hij even helemaal niks hoeft en niks kan en niks moet. En hij slaapt en hij slaapt en hij slaapt. Het maakt hem niet meer uit hoe lang. Als het tijd is om wakker te worden zal hij het vanzelf wel merken. Hij ontspant zich volkomen.
.En dan, terwijl hij nog wat nadoezelt ontpopt Frederik zich en rekt zich voorzichtig een beetje uit. Hij geniet van de warme zonnestralen en van het uitzicht en laat z’n vleugels drogen in de wind. Vol verbazing kijkt hij naar zichzelf.’dat ik dít al die tijd in me had, dat heb ik nooit geweten. Die prachtige kleuren, die mooie vleugels’ Zonder er verder over na te denken laat Frederik zich optillen door de wind en fladdert wat rond de boom. ‘˜Dit is wat ik bedoelde, nou klopt het helemaal’ zegt hij voldaan tegen zichzelf. Ik ga morgen mijn nieuwe naambordje maken: ‘Frederik, de vrije-vlinder’ maar eerst ga ik genieten van alle geuren en kleuren!

Het doolhof uit de speeltuin beneden heeft van boven een prachtig patroon en hij ontdekt zelfs verschillende uitgangen, maar op een andere plek en een andere manier dan hij vroeger dacht. Hij schiet er gewoon van in de lach. ‘Tsjonge, wat kijk ik er opeens anders tegenaan!’?
Frederik komt ook allemaal andere vlinders tegen, ieder met z’n eigen vorm en kleur.
Hij geniet ervan en voelt zich vrij.
‘˜Frederik, de vrije-vlinder’ ontspant zich en ontvouwt zich.
Zijn liefde, energie en zelfvertrouwen geeft hij door aan alle dieren die het nodig hebben, precies zoals hij dat altijd al heeft willen doen.

Janine Oonk-Heezen, Rispetto