Afgelopen weekend ben ik op Terschelling geweest. Heerlijk, die rust, die ruimte, die zeewind! Er waren nog weinig toeristen op het eiland en tijdens één van mijn wandelingen ontmoette ik een vrouw die ik nooit meer zal vergeten. Ik mocht haar Froukje noemen, ik schat dat ze zo’n jaar of 60 was. Prachtig verweerd hoofd met een wilde bos haar. Een oude jas had ze aan met diepe zakken. Daar stopte ze alles in wat ze mee kon nemen dat voor haar waardevol was. Ze had een voorliefde voor mooi gevormde steentjes en grillige takjes. We raakten in gesprek en ik raakte geboeid door haar levensverhaal. Al wandelend nam ze me mee naar haar huuske en ze liet me binnen in haar atelier. Ze had zich niet voorgesteld als kunstenaar en ik was verrast door de prachtige voorwerpen die er stonden. De kleine steentjes in haar zak zag ik hier uitvergroot en in prachtige kleuren op een standaard staan.
Froukje zag mijn verbazing en vroeg me plaats te nemen in een lekker stoel in de hoek van haar atelier. Ze ging bij me zitten en vertelde het volgende verhaal:
‘˜Zo’n vijf jaar geleden heb ik dit huisje gekocht. Ik kwam hier omdat ik de drang in me voelde om iets te creëren. Ik wilde iets met klei en met verf. Allerlei ideeën zaten er in m’n hoofd en dit huis had de mogelijkheid om er een atelier in te richten. Toch ben ik nog niet zo lang actief als kunstenaar:
Omdat ik alleen ben heb ik de hulp van buren en vrienden ingeroepen om me te helpen bij dit huis Al snel werd mijn huis een sfeervol plekje, waar iedereen zich thuis voelt. Ik kreeg hulp bij het opknappen van de keuken, de tuinman uit het dorp was helemaal weg van mijn verwilderde tuin en hij vond het leuk om voor mij een terrasje aan te leggen. Een kennis van de tuinman was heel handig met ijzerwaar en hij heeft gezorgd voor een zelfgemaakte vuurkorf. Affijn, zo ging het maar door en het ging bij de dagelijkse gang van zaken horen dat er steeds mensen over de vloer waren. Heel gezellig, veel verhalen en ik had altijd wel een luisterend oor. Het gaf me een warm gevoel dat ik zoveel lieve mensen om me heen had. Zonder mijn vrienden zou ik niet meer kunnen bestaan.
Tegelijkertijd begon de onrust toe te nemen. Ik had zo’n mooi atelier en ik had zoveel heerlijke klei. Ik wilde eigenlijk gewoon urenlang met die klei in m’n vingers zitten. Steeds vaker ging ik naar m’n atelier, ik had zoveel plannen in m’n hoofd! Maar als ik wat zat te mijmeren en te boetseren liet ik me telkens terugroepen door de telefoon, de bel of door een stem die ‘˜volluk’ riep en achterom door de keuken binnen was gekomen. Iedereen was lief en begripvol voor me en nieuwsgierig naar wat ik wilde maken. Maar bij mij bleef de onrust!
Er moest iets veranderen, dat was me wel duidelijk, maar wat? Ik vond dat mijn vrienden beter moesten aanvoelen dat ik meer tijd voor mezelf nodig had. Op een avond heb ik een stel vrienden uitgenodigd en heb verteld wat me dwarszat. ‘Joh, natuurlijk snappen we dat, nee, natuurlijk heb je meer tijd voor jezelf nodig.. ‘ Iedereen had alle begrip. En de week daarna was het ook betrekkelijk rustig. Maar al vrij snel begon iedereen weer langs te komen, even een praatje, even een vraagje, het duurt maar 5 minuten..En ik vond het zo moeilijk om ze weg te sturen…Bang om hun vriendschap te verliezen.
Het was vorig jaar november, ik zat heerlijk met de klei in m’n vingers en ik was bezig deze uitvergrote steen te maken. Helemaal in trance was ik bezig met mijn werk, toen er werd aangebeld. Ik schrok enorm, eerst van de bel en toen SSSSSSSSCHHH van de stoppen die doorsloegen. In het hele huis werd het donker, behalve in m’n atelier. Daar had ik 2 van de kleurige plasma lampen staan, aangesloten op een andere groep. Het gaf een veilig en rustgevend licht. Ik heb het hele huis donker gelaten en ben tot ’s avonds laat in m’n atelier gebleven. Net zolang tot deze vorm precies zo was als ik hem wilde hebben.
Vanaf die dag heb ik altijd eerst de stoppen van het huis omgedraaid voordat ik naar m’n atelier ging. Nu heb ik echt mijn plek gevonden en er komen schitterende dingen uit m’n vingers. Ik voel me rustig en zelfbewust. Mijn vrienden weten ondertussen: Als het huis donker is en er alleen licht is in m’n atelier dan laat ik me niet storen. Niet mijn vrienden moesten veranderen, nee, ik was het die duidelijk moest gaan staan voor wat ze wil. En deze prachtige rode steen met z’n gedraaide vorm staat symbool voor de kracht in mijzelf !’?
Ademloos heb ik naar het verhaal van Froukje geluisterd en ik dacht bij mezelf, wie horen wil die hore…
0 reacties ↓
Nog geen reacties... Begin jij nu?
Reageer